با حضور تیم های لیگ برتری و حرفه ای شدن تیم های ورزشی استان انتظار میرفت تا تماشاچیان ما نیز حرفه ای شوند ولی اینگونه نشد.
سالهاست که مینویسم و فریاد می زنیم : به داد هوادار ها برسید ...
از ساعت ها پیش از بازی به سالن آمده بودند و در کنار دوستان و همسالان خود بی قرار شروع بازی بودند.
بیشتر آنها نوجوانان و جوانانی بین 15 تا 25 سال بودند. با کلی هیجان ، شور و انرژی پا به سالن ورزشی گذاشته بودند تا شاهد رقابت تیم محبوبشان برابر رقیب باشند.
با هریک از آنها که هم کلام می شدم ادبیات مشترکی را میشنیدم که برگرفته از جو موجود در سالن بود. یکی میخواست ثابت کند که « قزوین جهنم تیم های دیگر است» دیگری برد را حق مسلم می دانست و اگر چنین نمی شد بی شک باید با داور و تیم حریف برخورد کرد و یکی دیگر با شیپور دست ساز آمده بود که روی روان بازیکنان حریف پیاده روی کند.
همه مسئولین از این جوان ها بعنوان سرمایه های استان، یار پنهان و یاور تیمهای ورزشی و ... یاد می کنند ولی هیچ یک اقدامی عملی در جهت بهبود وضعیت فرهنگی هوادارن نکرده است.
هوادارنی که با شروع بازی از گفتن سخیف ترین کلمات هم دریغ نمی کنند و اگر موقعیت فراهم باشد به داخل زمین هم وارد می شوند.
در پایان بازی هم باید صحبت های مربیان دو تیم را شنید.
مربی میزبان تماشاچیان فهیم را عامل پیروزی تیمش می داند و مربی میهمان از پرخاشگری هواداران گله مند است.
با همه این حرف ها باز نمی توان به راحتی از کنار این همه شور و انرژی این نوجوانان و جوانان به راحتی عبور کرد و آنها را به حال خودشان رها کرد.
وقتی می شود با مدیریتی صحیح ، فرهنگ غنی استان متمدنی چون قزوین را به داخل سالن های ورزشی و در میان تماشاچیان کشاند ، چرا با سپر قرار دادن این سرمایه ها و پنهان شدن پشت سر آنها از مشئولیت خود شانه خالی می کنیم.
یک باشگاه فرهنگی ورزشی آنگاه می تواند موفق باشد که منش پهلوانی را سرلوحه کار خود قرار دهد و بار مثبت این رفتارها را به سکوی تماشاچیان بکشاند.
ارسال نظرات