اولویت ‌در هنر پرداختن به وضع اقتصاد هنر است/ اوضاع هنر با روی کار آمدن مدیرانی که سابقه فرهنگی و هنری نداشته‌اند نابسامان‌تر می‌شود

محمودرضا حقیقت در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه خبری قزوین خبر ؛ اظهار کرد: تقریباً هیچ برنامه‌ اقتصادی برای هنرمندانی که از طریق بخش‌های مختلف آموزشی مانند آموزشگاه‌های خصوصی، انجمن‌ها و دستگاه‌های فرهنگی هنری وارد عرصه هنر می‌شوند وجود ندارد، همچنین در سال‌های گذشته تلاش‌هایی برای بیمه هنرمندان صورت گرفته اما کافی نبوده، و هنوز خیلی از هنرمندان از هیچ بیمه‌ای برخوردار نیستند، بنابراین باید به فکر اقتصاد هنر و هنرمندان بود.

این هنرمند برجسته قزوینی افزود: متأسفانه نگاه ابزاری و مقطعی به هنرمند باعث شده است که ابتدایی‌ترین نیازهای اجتماعی یعنی بیمه هنرمندان به‌طور کامل محقق نشود و این محدود به یک دوره نیست.

حقیقت با اشاره به اینکه وضع اقتصاد هنرمندان خوب نیست، افزود: بسیاری از هنرمندان از طریق مشاغل دیگر امرارمعاش می‌کنند و معدود هنرمندانی هستند که از طریق هنر امرارمعاش می‌کنند.

این هنرمند ادامه داد: از دیگر مشکلات دیگر در راه فعالیت هنرمندان می‌توان به نداشتن سخت‌افزارهای لازم مانند سالن تمرین و اجرا اشاره کرد.

وی با اشاره به اینکه برای اجرای تئاتر فقط یک سالن نیمه استاندارد در شهر وجود دارد، یادآور شد: بقیه سالن‌ها که همگی سالن همایش هستند، توسط ادارات و ارگان‌های دولتی به خاطر تأمین هزینه‌های جاری به بخش خصوصی واگذارشده است.

حقیقت اضافه کرد: هنرمندانی که در عرصه تئاتر فعالیت دارد باید برای تمرین ده‌روزه‌ی خود حدود دو میلیون تومانی هزینه اجاره سالن کنند. حال باید از مسئولین سؤال کرد: با توجه به اینکه هنرمندان این رشته منبع درآمدی ندارند هنرمندان نوجوان و جوانی که در این رشته فعالیت می‌کنند این هزینه‌ها را چطور باید بپردازند؟

وی تصریح کرد: دولت یازدهم عملکرد مناسبی در این عرصه نداشته است و حمایت‌های مالی مناسب جهت اجرای برنامه‌های تأثیرگذار صورت نگرفته است، به‌طور مثال می‌توان به جشنواره‌‌های هنری اشاره کرد که در استان برگزار می‌شد. در طی این چهار سال اتفاق خاصی در این حوزه نیفتاد و فقط در انتهای سال گذشت درزمینهٔ نقاشی، طراحی و انجمن سینمای جوان دوسالانه برگزار شد.

 این استاد خوشنویسی توضیح داد: ما امیدواریم مسئولینی که در آینده مسئولیت کشور را در دست می‌گیرند به این مسئله مهم بپردازند و با انتصاب مدیرانی که خودشان در بدنه فرهنگ و هنر زندگی کرده‌اند، می‌توان به فرهنگ و هنر این مملکت خدمت کرد. اما با روی کار آمدن افرادی که سابقه فرهنگی و هنری نداشته‌اند و با هنرمندان و مشکلات آنان و فضای هنری هنرمندان آشنایی ندارند و به‌طورکلی با هنر زندگی نکرده‌اند اوضاع فرهنگ و هنر بدتر خواهد شد.

حقیقت در پایان متذکر شد: می‌توان با انتصاب مدیرانی از خود هنرمندان از این مشکلات کاست. اما امروزه شاهد آن هستیم که مدیران فرهنگی به‌جای سابقه‌ی هنری٬ سابقه‌ی سیاسی دارند و این یعنی فرهنگ به دست اهلش نیفتاده است.