پیش‌ازاین با مخالفت‌ها و انتقادات جامعه‌ی پزشکی، مدتی زمان فیلم‌برداری به تعویق افتاد؛ اما سرانجام این کش‌وقوس‌ها با بازنگری در فیلم‌نامه به پایان رسید. در این میان جنجال رسانه‌ایِ این توقف در تولید مجموعه، انگیزه‌ی مخاطب را بیش‌ازپیش به خود جلب کرد و افکار عمومی را معطوف خود ساخت.
تقریباً از اوایل اسفندماه 1393 بود که بازگشت مهران مدیری به سیما، با یک جریان طنز همانند سایر کارهایش رقم خورد. و زمزمه‌هایی از «اتاق عمل» شنیده شد. بماند که بعداً اتاق عمل به «در حاشیه» تغییر نام داد. درست مثل همه‌ی کارهای مدیری این بازگشت در محافل، مجالس و رسانه‌ها سروصدا کرد و بالاخره سریال جدید مدیری از شش فروردین‌ماه به روی آنتن شبکه سه سیما رفت.
البته پیش‌ازاین با مخالفت‌ها و انتقادات جامعه‌ی پزشکی، مدتی زمان فیلم‌برداری به تعویق افتاد؛ اما سرانجام این کش‌وقوس‌ها با بازنگری در فیلم‌نامه به پایان رسید. در این میان جنجال رسانه‌ایِ این توقف در تولید مجموعه، انگیزه‌ی مخاطب را بیش‌ازپیش به خود جلب کرد و افکار عمومی را معطوف خود ساخت. باید اعتراف کرد که صرف بازگشت مهران مدیری پس از سال‌ها به سیمای جمهوری اسلامی به‌اندازه کافی مخاطب ساز بود، اما حاشیه‌های پیش‌آمده پیرامون سریال «در حاشیه» بیش‌ازپیش مخاطبان را مشتاق دیدن شاهکار مدیری! نمود.
با شروع پخش سریال، مانند دیگر ساخته‌های مهران مدیری همچون «شب‌های برره»، تکیه‌کلام‌های این سریال هم نقل محافل و میهمان کلام نوروزی مخاطبان شد. این تکیه‌کلام‌ها فضای مجازی، محیط رسانه‌ها، برنامه‌های دیگر تلویزیون مانند برنامه 90 را هم درنوردید و حتی از زبان «علی ربیعی» وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی هم شنیده شد.
تکیه‌کلام مشهور سریال و دیگر تکیه‌کلام‌های آن خیلی زود به مدد شبکه‌های اجتماعی آمد و حتی در حوزه سیاست خارجی هم وارد شد. امروز اگر ترکیب «واس ماس» که خلاصه‌شده «واسه‌ی ما است» را در گوگل سرچ کنید چیزی قریب به ۲۰۰ هزار نتیجه برای آن خواهید یافت که در مواردی حتی تبدیل به تیتر سایت‌ها و رسانه‌های معتبر خبری هم شده است؛ و این یعنی مهران مدیری با سریالش خیلی زود روی ادبیات سیاسی رسانه‌ها اثر گذاشته است.
از هنرهای ظریف مهران مدیری همین است که در کنار توجه به مسئله طنز، به تکیه‌کلام‌ها و لهجه‌هایی توجه کند که تابه‌حال توجه کافی و وافی به آن نشده است. این امر در همه‌ی مجموعه‌های وی به‌وفور به چشم دیده می‌شود، مانند توجه به لهجه‌ی قمی در همین سریال.
هر قسمت از سریال حدود 42 دقیقه از آنتن روزانه شبکه سه را به خودش اختصاص می‌دهد که به‌طورمعمول هشت دقیقه آن به تبلیغات میان سریال و حدود ده تا دوازده دقیقه هم برای پخش تیتراژ و پشت‌صحنه (که مخاطب دیدن آن را جذاب‌تر از اصل مجموعه می‌داند) صرف می‌شود و این یعنی هر قسمت سریال حدود 22 تا 24 دقیقه است. در دیدوبازدیدهای نوروزی شاهد این بودیم که بعد از یک سال این جعبه‌ی جادویی این قدرت را داشته و دارد که همه‌ی اذهان را معطوف خود کند و از اصل قضیه‌ی نوروز و صله‌رحم درگذرد.
شکی نیست که مدیری تمام تلاش خودش را کرده است که فساد در نظام پزشکی، بی‌مسئولیتی برخی از پزشکان و مسئله‌ی روز رشوه و زیرمیزی را (که خود جامعه‌ی پزشکی به آن معترف هستند) با متنی فاخر و طنزی بدیع به تصویر بکشد، و این جای دست‌مریزاد هم دارد. اما آیا همه‌ی جامعه‌ی پزشکی این‌گونه هستند؟ عمده اعتراضاتی که به این مجموعه صورت گرفت و آن را تبدیل به یک مجموعه‌ی پرحاشیه کرد شیوه‌ی طرح این معضلات بود؛ ازاین‌رو بهتر است که به‌جای فرار از واقعیت و کتمان حقیقت یا پاک کردن صورت‌مسئله، اندکی به این بیندیشیم که وقتی می‌توان با خلق مجموعه‌های طنز در کنار کلامی موجز و تأثیرگذار به ارائه‌ی راهکار برای معضلات اجتماعی پرداخت، چرا باید از آن غافل باشیم و به حاشیه برویم؟
انتهای پیام/
ارسال نظرات